Onderstaand pamflet werd midden september massaal uitgedeeld op Brusselse trams en metro's.
Een enkele reis richting (nieuw) gesloten centrum.
Een tram of een metrostel op het spitsuur. Laatste tussenstop na een lange werkdag of aanwezigheid op school. De misselijkmakende geur van parfum mengt zich met de zweetgeur terwijl het onvermijdelijke lijf-aan-lijfgevecht gevoerd wordt om een rustplaats van de strijder te veroveren. Het gevoel van een wel geregeld leven waarvan zelfs niet meer gedacht wordt het te kunnen veranderen, regeert.
Nog enkele haltes en het goederentransport komt op z’n einde. De deuren ratelen met een geluid van opluchting open en ieder herneemt zijn ‘eigen’ weg: een vloeiende massa baant zich een weg doorheen de roltrappen en de winderige gangen. Net voor de denkbeeldige grens van de gecontroleerde zone, botst ze op een heel regiment aan controleurs, als het al geen georganiseerde razzia is. Ieder reageert op zijn manier: de brave leerlingen haasten zich met hun vervoersbewijzen in de hand om gecontroleerd te worden, maar niet iedereen is bereid deze vernederende sanitaire inspectie te ondergaan. Hier een regelrechte weigering; daar iemand die probeert terug te lopen, tegen de stroom in van de goede gang van zaken. En voor anderen is het een controle in regel die niet alleen opgelegd wordt door de MIVB, maar ook mogelijk gemaakt wordt door de aanvaarding van de ‘onberispelijke voorbijgangers’ die hun ogen afwenden en het uiteindelijk allemaal normaal beginnen vinden. Eens te meer is het het ‘ieder voor zich’ die het haalt, daar waar solidariteit haar vruchten zou kunnen afwerpen.
Geen vervoersbewijs, dus identiteitscontrole. Geen papieren, dus... directe overdracht aan de flik van dienst. Vanaf dat moment volgen de haltes tot aan de eindbestemming zich aan sneltempo op: politiekantoor en, voor de meesten, gesloten centrum in afwachting van een uitwijzing. Het verband tussen een ‘eenvoudige controle’ en de deportatiekampen is alsmaar duidelijker, in het bijzonder dankzij de vriendelijke medewerking van de openbare vervoersmaatschappijen – MIVB, TEC en De Lijn – die zonder ophouden hun controlesystemen (camera’s, gewapende controleurs, de chipkaart Mobib, toegangspoortjes...) perfectionneren.
Maar deze laatste tussenstop wordt niet altijd ontvangen als fataliteit. Naast vele andere collectieve en individuele revoltes, staken gevangenen van het gesloten centrum voor vreemdelingen in Steenokkerzeel deze gevangenis op 24 augustus 2008 in de fik. Het vreugdevuur verwoestte twee van de drie vleugels van het kamp.
Om zo’n ontploffingen van revolte in de toekomst te verhinderen begon de Belgische Staat in mei 2009 met de bouw van een nieuw gesloten centrum vlak naast de luchthaven van Zaventem.
In tegenstelling tot de andere gesloten centra, zal dit nieuwe centrum gebaseerd worden op een individueel celregime. Dit deportatiekamp zal zo dé plaats bij uitstek zijn om opstandige en weerspannige gevangenen weg te steken en elke uitdrukking van revolte in volle vlucht te raken. Revolte, die nochtans de enige uitweg blijft, zowel in de gevangenissen als op straat...
HET IS MOGELIJK OM DEZE NIEUWE WERF AAN TE VALLEN EN HET HELE SYSTEEM DAT MENSEN MOET KAPOTMAKEN OM ZICH STAANDE TE HOUDEN.
LATEN WE ZONDER DRALEN BESIX, MIVB, DE POST, SODEXHO, DALKIA (1) EN ALLE INSTELLINGEN EN STRUCTUREN VERSTOREN DIE AAN DIT BELEID COLLABOREREN.
LATEN WE DE BOUW VAN EEN NIEUW CENTRUM SABOTEREN
(1) Voor een meer volledige lijst: blackliststeenokkerzeel.blogspot.com
[Vertaald vanop http://www.cemab.be/news/2009/09/7647.php]
